POWER Mag

Dispo แอปใหม่ที่กำลังมาแรงทั้งในแวดวงหนุ่มสาวเจนเนอเรชัน Z และวงการ Tech ในตอนนี้ เป็นผลงานของ David Dobrik ยูทูบเบอร์ เจ้าของช่อง The Vlog Squad ในฐานะครีเอเตอร์เขาต้องการนำประสบการณ์ในยุคของการถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์มกลับมาอีกครั้ง 10 ปีที่ผ่านมา Instagram ครองตลาด Photo App มาตลอดโดยไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาโค่นตำแหน่งแชมป์ไปได้เลย แต่เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา นักวิจารณ์เห็นแวว Dispo แอปที่มีคนดาวน์โหลดอย่างท้วมท้นเป็นอันดับที่ 4 ของ App Store ด้วยคอนเซ็ปต์ง่ายๆ แต่ไม่เหมือนใครในชั่วโมงนี้นั่นเพราะ Dispo ไม่จำเป็นต้องแต่งรูปใดๆ ไม่มีฟิลเตอร์ ไม่มีสติ๊กเกอร์ ใส่ตัวหนังสือก็ไม่ได้ และที่สำคัญเราจะไม่สามารถเห็นรูปที่ถ่ายไว้จนกว่า Dispo จะ “ล้าง” รูปเสร็จตอน 9 โมงเช้าของวันถัดไป จุดประสงค์ของครีเอเตอร์ในการที่ไม่ให้เราได้แต่งรูปก็เพื่อที่จะให้เราได้สนุกสนานไปกับโมเมนต์นั้นๆ อย่างเต็มที่ ไม่ต้องมัวพะวงวุ่นวายอยู่กับการแต่งรูป หลายคนก็เลยบอกว่า Dispo เป็นแอปที่แอนตี้ Instagram เพราะ Instagram ทำให้ทุกคนกลายเป็นตากล้องทั่วๆ ไป แต่ Dispo ทำให้เราเป็นตากล้องที่มีจุดมุ่งหมาย รูปของ Dispo จะออกมาได้ฟีลเรโทรที่มีความ Raw และความ Real David Dobrik บอกว่า เขาชอบบรรยากาศเวลาไปปาร์ตี้ตามบ้านเพื่อน แล้วในงานมักมีกล้อง Disposable แบบใช้แล้วทิ้ง กระจายไว้หลายๆ จุด พอทุกคนถ่ายรูปแล้วก็เฮฮากับปาร์ตี้ต่อ ไม่มีใครเสียเวลาเช็กรูปแล้วถ่ายใหม่ หรือนั่งแต่งรูปต่อจนกว่าจะได้รูปที่ตัวเองสวยหล่อถูกใจ รุ่งขึ้นหลังปาร์ตี้เลิกค่อยมาดูรูปสนุกๆ ที่อัดออกมา เซเลบอย่าง Gigi Hadid และ Cindy Bruna ก็มีความคิดในแนวเดียวกันนี้ โดยเฉพาะคุณแม่มือใหม่อย่าง Gigi Hadid เจ้าของ @gisposable บน Instagram ที่รวมรูปถ่ายจากกล้อง Disposable ของเธอเอาไว้ล้วนๆ เลยเป็นไอเดียที่ Power ชอบอยู่นะ เพราะเคยไปดูคอนเสิร์ตกับเพื่อน ที่ยกมือถือถ่ายรูปอยู่นั่น จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเลือกรูปแต่งรูปเพื่ออัปโหลดขึ้นโซเชียล ซึ่งบางทีคนเราก็สรรหาความสมบูรณ์แบบให้ภาพบนพื้นที่โซเชียลของเรามากเกินไป จนลืมความสนุกที่อยู่ตรงหน้าเราไปอย่างน่าเสียดาย Dispo อาจจะทำให้เราหงุดหงิดอยู่บ้างตรงที่ต้องรอคนมาเชิญเราเข้าแอป ซึ่งพักหลังๆ มานี้ มีแอปที่ออกมาแบบ Invite Only กันเยอะมาก รวมทั้ง Audio App ที่กำลังฮิตอยู่ในตอนนี้อย่าง Clubhouse ด้วย เดิมที Dispo ก็ไม่ได้จำเป็นต้องมี Invite หรอกนะ แต่หลังจากที่ David Dobrik ออก Beta Version มาให้ทดลองฟีเจอร์ใหม่ ให้เราแชร์รูปใน Camera Rolls ได้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ทางแอปก็มีการกำหนดให้ต้องมีการ Invite ก่อน ถึงจะเข้าไปใช้แอปได้ Dispo มีแววจะไปได้ไกลอยู่ไม่น้อย เพราะได้เงินสนับสนุนจาก Alexis Ohanian ผู้ก่อตั้ง Reddit รวมทั้ง Venture Capital Firm ชื่อดังหลายบริษัท ไปจนถึงศิลปินอย่าง…

"วันเพื่อจัดกิจกรรมรณรงค์ถึงความไม่เท่าเทียมของผู้หญิง" จากจุดเริ่มต้นของการลุกฮือของกรรมกรหญิงโรงงานทอผ้า ในสหรัฐอเมริกา ที่มาจากการถูกกดขี่ข่มเหง ใช้แรงงานเยี่ยงทาส จนนำไปสู่การเรียกร้องสิทธิ์ของเหล่ากรรมกรสตรีในโรงงานให้ได้รับความทัดเทียมกับแรงงานชาย รวมถึงเรียกร้องให้มีการคุ้มครองสวัสดิการสตรีและแรงงานเด็ก ตามมาซึ่งบทสรุปแห่งความสำเร็จหลังการต่อสู้อันยาวนาน ด้วยการได้รับการรับรองในข้อเรียกร้องอันเป็นธรรมจากที่ประชุมสมัชชาสตรีสังคมนิยม ณ เมืองโคเปนฮาเกน ประเทศเดนมาร์ก เมื่อวันที่ 8 มีนาคม ค.ศ.1910 พร้อมผลักดันให้วันที่ 8 มีนาคมของทุกปี เป็น “วันเพื่อจัดกิจกรรมรณรงค์ถึงความไม่เท่าเทียมของผู้หญิง” อันเป็นจุดเริ่มต้นของวันสตรีสากลในเวลาต่อมา วันสตรีสากล หรือ International Woman’s Day ในปีนี้ ครบรอบปีที่ 110 แล้ว เพื่อเป็นการระลึกถึงและให้ความสำคัญกับผู้หญิงทุกคนบนโลกที่มีต่อความสำเร็จในหลายๆ ภาคส่วน Power ขอหยิบยกบางเรื่องราวชีวิตของเหล่านักสู้หัวใจแกร่ง “ผู้หญิง” นักขับเคลื่อนสังคม ผู้เป็นแรงบันดาลใจในการแสวงหาความเท่าเทียมในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง เพื่อแสดงให้เห็นถึงคุณค่าในตัวเอง ที่ทำอะไรได้มากกว่าที่ใครเคยขีดเส้นกำหนดไว้ ผ่านการบอกเล่าในรูปแบบของภาพยนตร์ Based on True Story ที่คว้ารางวัลมาแล้วนักต่อนักจนเป็นกระแสไปทั่วโลก ให้เราได้หาโอกาสไปทำความรู้จักพวกเธอเหล่านั้นกันอีกสักครั้ง “ฉันอยากให้คนฟังร้องไห้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจ ที่ฉันร้องเลยก็ตาม” - Édith Piaf - “ฉันอยากให้คนฟังร้องไห้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจ ที่ฉันร้องเลยก็ตาม” - Édith Piaf - Édith Piaf จากภาพยนตร์เรื่อง La Vie En Rose (2007) “ฉันอยากให้คนฟังร้องไห้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เข้าใจที่ฉันร้องเลยก็ตาม” - Édith Piaf ครั้งหนึ่งศูนย์ศิลปะและวัฒนธรรมแห่งชาติฌอร์ฌ ปงปีดู หรือ (Centre Pompidou) ได้ทำการคัดเลือกผลงานโมเดิร์นอาร์ตที่สร้างขึ้นในฝรั่งเศส ตั้งแต่ปี 1906 – 1977 ปีละหนึ่งชิ้นไปจัดแสดง ซึ่งไฮไลต์อยู่ที่ปี 1945 ผลงานเพียงชิ้นเดียวในนิทรรศการที่ไม่ใช่ทัศนศิลป์ ทว่าเป็นเสียงเพลง La Vie En Rose ของศิลปิน Édith Piaf ที่เปิดคลออยู่เบาๆ โดยพวกเขาให้เหตุผลว่า ไม่มีผลงานศิลปะใดในปี 1945 ของฝรั่งเศสจะน่าจดจำไปกว่า Soundtrack ของปารีสเพลงนี้อีกแล้ว วัยเด็กของ Édith Piaf นั้นเรียกได้ว่าค่อนข้างลำบาก แม่ทิ้งเธอไปตั้งแต่ยังเล็กนัก ส่วนพ่อต้องไปรบในสงครามโลกครั้งที่ 1 จึงฝากเธอไว้กับย่าที่ดูแลสถานบริการย่านนอร์มังดี เธอถูกเลี้ยงดูโดยหญิงขายบริการที่นั่น ตอนอายุ 3 ปี เธอมีอาการดวงตามืดบอดไปชั่วขณะ จากภาวะแทรกซ้อนของโรคเยื่อหุ้มสมองอักเสบ ก่อนจะกลับมามองเห็นอีกครั้ง หลังจากย่าและหญิงขายบริการที่เลี้ยงดูเธอพาเธอไปขอพรจาก Saint Therese de Lisieux ไม่กี่ปีหลังจากนั้น พ่อมารับเธอไปอยู่ด้วยกันในคณะละครเร่  ทั้งคู่ตระเวนแสดงไปทั่ว และที่ริมถนนในกรุงปารีสนั่นเองคือเวทีแรกที่เธอได้ร้องเพลงให้คนฟัง ชีวิตอันเข้มข้นของ Édith Piaf ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์เรื่อง La Vie En Rose นำแสดงโดย Marion Cotillard ทั้งการแปลงโฉมและการแสดงอันน่าอัศจรรย์ ทำให้เธอคว้ารางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมจากเวทีออสการ์ในปีนั้น มีการแซวกันเล่นๆ ว่า เธอน่าจะได้ “เทคนิคพิเศษยอดเยี่ยม” เพิ่มอีกรางวัล เพราะใครที่ไหนจะเล่นเป็นคนอื่นได้ดีขนาดนั้น อันที่จริงเพลงรักอันโด่งดังเพลงนี้ ออกจะดูขัดกับคาแรกเตอร์ของ Édith Piaf…